Centrum Islamu w Białymstoku - strona główna

Źródła i istota islamu. Źródłami islamu są Koran: Księga objawiona prorokowi Muhammadowi PZN, oraz Sunna: Tradycja proroka Muhammada. Samo słowo „islam” oznacza poddanie się woli Boga (Allaha) SŁT, zaś „muzułmanie” to ci, którzy całkowicie poddali się woli Boga. Słowa te pochodzą z języka arabskiego, którym posługiwał się Muhammad i w którym objawiony został Koran. Odpowiedniki arabskie to: islam i muslim (muzułmanin).

Koran jest całkowicie Słowem Bożym, przekazanym prorokowi Muhammadowi przez anioła Gabriela-Dżibrila PZN - tego samego, który wcześniej m.in. zwiastował czcigodnej Marii, matce Jezusa PZN. Koran został objawiony w języku arabskim, stąd muzułmanie na całym świecie, niezależnie od pochodzenia, recytują po arabsku jego fragmenty podczas codziennych, obowiązkowych modlitw.

Koran składa się ze 114 rozdziałów (tzw. sur), mających od kilu do kilkuset wersetów (tzw. ajatów). Istnieje wiele przekładów Koranu na różne języki, w tym na polski. Jednak rzeczywisty Koran jest Koranem arabskim, zaś tłumaczenie to jedynie tłumaczenie - które w językach innych niż klasyczny język arabski oddaje treść i znaczenie Bożego Objawienia.

Koran jest Objawieniem skierowanym do całej ludzkości, nie zaś jedynie do mieszkańców Arabii czy Mekki. Analogicznie, islam jest religią uniwersalistyczną, tzn. może ją przyjąć i praktykować każdy człowiek, niezależnie od rasy, kraju pochodzenia czy ojczystego języka (znajomość języka arabskiego nie jest bynajmniej obowiązkiem muzułmanina, choć jest obowiązkiem muzułmanina znać ze zrozumieniem przynajmniej kilka krótkich fragmentów Koranu arabskiego).

Sunna pomaga każdemu muzułmaninowi w praktykowaniu islamu. Sunnę stanowią spisane i relacjonowane czyny, wypowiedzi i rozstrzygnięcia proroka Muhammada. Na Sunnę składają się bardzo liczne hadisy, czyli właśnie relacje dotyczące osoby Proroka. Należy również zaznaczyć, że najważniejszym źródłem islamu jest Koran, który jest słowem Boga. Hadisy zaś to - oprócz pewnych wyjątków - słowa człowieka, proroka Muhammada PZN. Jednak bez Sunny proroka praktykowanie islamu byłoby utrudnione; hadisy pouczają nas między innymi jak należy się modlić, jak prowadzić moralne życie, jak być dobrym dla innych ludzi itp.

Źródła islamu są absolutnie oryginalne. tzn. żaden człowiek po Muhammadzie nie zmienił niczego w treści Objawienia zawartego w Koranie, nie zmienił sposobu praktykowania islamu (sposobu modlenia się, poszczenia itp.). Recytujemy dokładnie ten sam Koran, który recytował prorok PZN. Modlimy się i pościmy dokładnie w ten sam sposób, w jaki swoje posłuszeństwo względem Boga SŁT uzewnętrzniał jeden z Bożych wysłanników. Od ponad 1400 lat islam pozostaje religią niezmienioną - fundamenty wiary i sposób praktykowania są wciąż te same.

Fragm. Koranu (tłumaczenie):

"To jest Księga, co do której nie ma żadnej wątpliwości, droga prosta dla bogobojnych;
Tych, którzy wierzą w to, co skryte, którzy odprawiają modlitwę i rozdają z tego, w co ich zaopatrzyliśmy;
I dla tych, którzy wierzą, w to co tobie (Muhammadzie - przyp.) zesłaliśmy, i w to, co zostało zesłane przed Tobą; i oni wierzą mocno w życie ostateczne;
Tacy są na drodze prostej, danej im od ich Pana, i tacy będą szczęśliwi."

Koran 2:2-5

SŁOWNICZEK:
SŁT=subhanahu ła ta'ala; arab. Któremu chwała i który jest Najwyższy - o Bogu
PZN=pokój z nim - o proroku
insza Allah= arab. jeśli Bóg pozwoli

Uniwersalizm islamu. Islam jest religią uniwersalistyczną. Oznacza to, że przyjąć go może każdy, kto chce. Warunkiem jest wiara w Jedynego Boga, oraz we wszystkich Jego proroków od Adama do Muhammada.

Obowiązki, jakie Allah (Bóg) nakłada na muzułmanina, mogą być podejmowane przez każdego człowieka na ziemi i nie są trudne ani skomplikowane, natomiast nagrodą za ich realizowanie będzie insza Allah zadowolenie Stwórcy i Pana człowieka, zaś w przyszłości (insza Allah) nasze wieczne życie w Raju.

Obecnie islam jest najprężniej rozwijającą się religią na świecie, wyznawaną przez ponad miliard ludzi, a więc przez mniej więcej co szóstą osobę na świecie. Jest tak pomimo prób oczerniania go, obecnych w prasie i telewizji. Mądrzy ludzie odróżniają islam od politycznego estremizmu i terroryzmu, z którymi islam - religia pokoju i budowania cywilizacji - nie ma zupełnie nic wspólnego.

Co więcej, islam jest religią coraz częściej wybieraną przez ludzi na Zachodzie, w Europie i Ameryce, w tym często również przez ludzi młodych. Osoby te odnajdują w islamie religię objawioną - niezmienianą przez człowieka, konsekwetnie monoteistyczną, kładącą wielki nacisk na codzienną praktykę (m.in. modlitwy) i moralne życie. Coraz więcej rodowitych Europejczyków i Amerykanów przyjmuje islam, widząc w nim swoją drogę - bezpieczną, prostą i piękną. Religię, w której wiara i praktyka codziennego życia muszą znaczyć to samo, zaś wszyscy wierni mają te same, jasno określone i proste obowiązki - z których zostaną rozliczeni przez Allaha SŁT.

fragm. Koran (tłumaczenie), Sura 103, Al-'Asr:

"Na czas!
Zaprawdę człowiek jest na drodze zguby!
Z wyjątkiem tych, którzy uwierzyli i czynili dobre dzieła, i nawoływali się wzajemnie do prawdy, i nawoływali się wzajemnie do cierpliwości."

Monoteizm. Siła i piękno islamu polegają na jego prostocie. Jest bowiem czymś pięknym i prostym zarazem wierzyć w Jednego i Jedynego Boga, oraz nie przypisywać mu towarzyszy czy równych mu, w jakimkolwiek sensie. Powiedzieć, że istnieje Jeden i Jedyny Bóg (Allah) jest czymś najpiękniejszym i najbardziej wartościowym. 

Muzułmanienem jest się, kiedy z przekonaniem i wiarą głosi się, iż La illaha illa Allah, Muhammad rasul Allah (arab. Nie ma innego bostwa poza Jedynym Bogiem, zaś Muhammad jest Jego wysłannikiem). Wyznanie to to szecheda - klucz do islamu.

Islamski monoteizm to inaczej tałhid, zaś jego przeciwieństwem jest szirk (politeizm, wielobóstwo). Szirk - politeizm, czyli przypisywanie Allahowi równych (tj. uznawanie innych bóstw poza Bogiem Jedynym), jest czymś najokropniejszym. Jest to grzech - jak wierzymy - zamykający człowiekowi drogę do Raju. Grzech ten polega na głoszeniu, iż jest jeszcze ktokolwiek lub cokolwiek, co zasługuje na cześć, nieskończony szacunek i uwielbienie należne wyłącznie Bogu. Przypisywanie Bogu towarzyszy polegało w dawnych czasach na czczeniu „świętych” drzew, kamieni, gajów czy też innych elementów przyrody (ożywionej bądź nieożywionej, np. ognia). Również oddawanie czci gwiazdom (np. słońcu) lub innym ciałom niebieskim jest szirkiem - politeizmem. Jego formą jest też bałwochwalstwo (idolatria): oddawanie czci temu, co zostało wytworzone ręką człowieka, a więc wyobrażeniom w formie obrazów, rzeźb lub posągów. Politeizmem jest też oddawanie boskiej czci ludziom, np. prorokom (np. Jezusowi lub innym), a także aniołom bądź innym istotom stworzonym przez Boga. Formę szirku może również stanowić praktykowanie religii „na pokaz”, a więc po to, aby zadowolić innych ludzi, nie zaś Boga.

Bóg przez wszystkich swoich proroków i przez wszystkie swoje Księgi objawiał wszystykim ludom i narodom, że jest Bogiem Jedynym - oraz że najbardziej nienawidzi przypisywania Mu równych, czczenia innych wyimaginowanych bóstw poza Nim SŁT. Przypominał ludziom, że nie ma Boga jak tylko On.

Wyjątkowość i prostota islamu polegają również na tym, że – jak wierzymy – między Bogiem a człowiekiem nie ma żadnych pośredników (prawdziwych czy iluzorycznych). Każdy jest indywidualnie odpowiedzialny za to, co czyni, zaś grzechy ludzi nie są ani odpuszczane przez ludzi, ani też nie są (nie były) przez nikogo innego niesione.

Jak mówi Bóg w Koranie, nie poniesie jedna dusza ciężaru drugiej duszy; każdy zarabia tylko dla siebie, gromadząc dobre uczynki wypływające ze szlachetnych intencji. Każdy z nas bez wątpienia stanie przed swym Stwórcą - aby zdać relację ze swego życia, z wyborów, których samodzielnie dokonywał. Jest to rzecz najpewniejsza na świecie. Z powyższego (oraz z treści Koranu) wynika, że muzułmanie nie wierzą w ofiarę, ktora ktokolwiek mógłby ponieść za wszystkich; ponieważ każda dusza niesie swój własny ciężar (dobrych lub złych uczynków). Również nikt poza Bogiem nie ma mocy odpuszczenia grzechów, ani też mocy uczynienia człowiekowi dobra lub zła - ponieważ On SŁT jest Najwyższy i Najpoteżniejszy; i jest On wszechwładny nad każdą rzeczą.

Dlatego też człowiek mądry przez całe życie przygotowuje się na to spotkanie: wierząc i czyniąc dobro, wynikające z wiary w Jedynego Boga (Allaha). Religia to w gruncie rzeczy przygotowywanie się na spotkanie ze Stwórcą - tak, aby nie stanąć przed Nim SŁT z pustymi rękoma, lecz z bagażem własnych dobrych uczynków wynikających z prawdziwej wiary.

Koran (tłumaczenie):

"W imię Boga, Miłosiernego, Litościwego!
Mów: On - Bóg Jedyny;
Bóg Wiekuisty;
Nie zrodził i nie został  zrodzony:
I nikt Jemu nie jest równy."

Koran, sura 112 Szczerość wiary

Allah (Bóg). Samo słowo „Allah” odnosi się do Boga, Pana całego stworzenia, całej ludzkości, wszystkich światów. Co więcej, Allah jest jednym z imion Boga. Inne to – między innymi – Miłosierny, Litościwy, Przenajświętszy. W Koranie spotykamy aż 99 imion Boga (zaś setnym jest Allah).

Muzułmanie mogą używać zarówno słowa „Allah” jak i słowa „Bóg”  - sens tych słow jest bowiem identyczny. Jedyną różnicą jest to, że „Allah” jest słowem występującym w języku arabskim, zaś „Bóg” to słowo polskie. Słowo "Allah" nie może występować w liczbie mnogiej, a więc określa po prostu Jedynego Boga. Oczywiście z faktu, że ludzie posługują się różnymi językami nie wynika, że zawsze mówią i myślą o czymś innym. Anglik wypowiadający słowo „God” i Polak wypowiadający słowo „Bóg” mogą mieć na myśli przecież zupełnie tego samego, Jedynego Boga - o ile przez słowo "Bóg" rozumieją rzeczywiście (Jednego i Jedynego) Boga.

Islam stawia sprawę jasno: Bóg jest dla nas w tym życiu niewidzialny (mamy w Niego wierzyć i poszukiwać go rozumem). Ponadto Bóg nie przypomina niczego ze swego stowrzenia (tj. np. nie przypomina czlowieka ani nie wygląda jak człowiek). Bóg jest Bogiem ukrytym w tym naszym życiu - jest jednak Prawdziwy i Żyjący, Istniejący. Poznajemy Go m.in. poprzez Jego nie mające sobie równych dzieła - poprzez obserwację i kontemplację doskonałęj harmonii na naszej palnecie i we wszechświecie. Poznajemy Go również poprzez słowa i działania jego wysłanników, od Adama do Muhammada.

Allah jest Miłosiernym i Litościwym Stwórcą, a także Panem całego świata (i wszystkich światów). Jest Najpotężniejszy, Najwspanialszy i nie ma sobie równych. Nikt nie jest równym Mu twórcą. Nikt nie jest tak Miłosierny, Litościwy, Sprawiedliwy, Mądry i Potężny jak On SŁT. Nikt nie wynagrodzi ani nie ukarze jak On.

Informują o Nim liczne wersety Koranu, jak również wypowiedzi proroka Muhammada. Bóg (Allah) jest Wszechwładny nad każdą rzeczą. Jest również doskonale poinformowany o tym, co skrywają ludzkie umysły i serca. Widzi wszystkie nasze czyny, a także jest poinformowany o najmniejszych nawet drgnieniach naszego serca (naszej woli). Wielbienie Go jest obowiązkiem i celem życia każdego muzułmanina oraz każdej muzułmanki. Wielbimy go poprzez nasze modlitwy i inne czyny religijne, ale również poprzez okazywanie Mu posłuszeństwa - poprzez czynieie rzeczy dozwolonych, dobrych, oraz unikanie rzeczy złych, zakazanych.

Prorok Muhammad, pokój z nim. Urodzony około 570 r., zmarł w r.632, pochodził z  plemienia Kurajszytów z rodu Haszymidów z Mekki w Arabii.  Ojciec umarł przed jego urodzinami, zaś matka - gdy miał 6 lat. Wychowanie przejęli wtedy: najpierw dziadek Abd Al-Muttalib, a następnie stryj Abu Talib. Z czasem Muhammad zaczął uczestniczyć w wyprawach karawan kupieckich; został też zatrudniony przez Chadidżę, zamożną wdowę, która została potem jego żoną.

Muhammad Bożym posłańcem: Lata 610-622 Muhammad spędził w swoim rodzinnym mieście, w Mekce. W roku 610, w miesiącu Ramadan Muhammadowi ukazał się anioł Dżibril (Gabriel), który przekazał mu pierwsze wersety świętej Księgi, Koranu (są to pierwsze wersety 96 sury/rozdziału Koranu). Muhammad został wybrany przez Boga na wysłannika, proroka - i od tej pory aż do końca swego życia całkowicie poświęcił się powierzonej mu misji. Muhammad głosił równość wszystkich ludzi wobec Boga, wiarę w Jednego i Jedynego Boga, nakazywał moralność, wskazując odpowiednie ścieżki postępowania, a także uczył praktykować islam poprzez modlitwę, post, dawanie jałmużny itd.

Emigracja do Medyny: Mekkańscy bogacze najczęściej nienawidzili Muhammada, z powodu głoszonych przez niego idei. Muhammad i pierwsi muzułmanie cierpieli prześladowania ze strony tych, którym na rękę było utrzymanie kultu politeistycznego w Mekce - przynoszącego znaczne zyski (Mekka była wówczas centrum pilegrzymkowym dla kultów bałwochwalczych). Ostatecznie, po śmierci Chadidży i stryja Abu Taliba, Muhamamd inicjuje emigrację muzułmańską do Medyny (dawniej Jasrib) - miasta przyjaznego prorokowi i muzułmanom. Emigracja muzułmanów rozpoczyna się w 622 r. Wyjście proroka Muhammada z Medyny do Mekki oznacza początek ery muzułmańskiej; od tej daty liczone jest czas w kalendarzu muzułmańskim. Stało się to 1427 lat temu.

Bałwochwalcy z Mekki nie przestali nienawidzić islamu, proroka i muzułmanów. Kilkukrotnie wysyłali swoje wojska ku Medynie, po to aby ją podbić i zniszczyć młodą wspólnotę muzułmańską. Toczone były walki obronne. Pierwsza w nich, pod Bard, była zwycięska: około 300 muzulmanów pokonało około 1000 mekkańczyków, znacznie lepiej wyposażonych i uzbrojonych. Okres medyński jest szalenie ważny dla historii islamu, gdyż to właśnie w tym mieście zawiązały się więzy wspólnoty muzułmańskiej, Ummy - przekraczającej ograniczenia biorące się z pochodzenia społecznego, rasy itd. Jak mówi Bóg w Koranie, wszyscy ludzie są w Jego oczach równi, a najlepsi są ci, ktorzy są najbardziej bogobojni.

Całkowity powrót monoteizmu do Mekki: Ostatecznie pod koniec życia proroka islam całkowicie opanował Mekkę, która stała się miastem muzułmańskim. Stało się to w roku 632, kiedy to prorok odbył tzw. pielgrzymkę pożegnalną. Po śmierci Muhammada PZN przywódctwo wspólnoty przejął Abu Bakr, jego towarzysz i jeden z pierwszych muzułmanów, ojciec Aiszy, jednej z żon proroka Muhammada. Abu Bakr był pierwszym kalifem - następcą proroka.

Muhammad pozostaje dla nas dzisiaj niedościgłym wzorem postępowania: korzystając z tego wzoru uczymy się moralności, pobożności, praktykowania islamu. Spoglądamy również na historię początków islamu, aby brać przykład z jego postępowania oraz postępowania jego towarzyszy.

*

Biografia Muhammada PZN opracowana m.in. na podstwie hasła w Wikipedii (Wikipedia.pl); polecamy również lekturę opracowań o życiu prorka PZN, m.in., dostępnych również w naszym Centrum Islamu.

SŁOWNICZEK:
Muslim (stąd polskie: muzułmanin) - arabskie: ten, który poddał się Bogu
Islam - poddanie się woli Boga
Sura - rozdział Koranu
Umma - wspólnota muzulmańska
Kalif - nastepca proroka Muhammad, przywódca Ummy

5 filarów islamu. 

(1) Szecheda (szachada). Islamskie monoteistycze wyznanie wiary: La ilaha illa-llah, Muhammad rasulu-llah (arab. Nie ma innego bóstwa jak tylko Allah, Muhammad jest wysłannikiem Allaha). Wypowiadając szechedę człowiek określa swoje poddanie się woli Jedynego Boga. Osoba nawracająca się na islam wypowiada szechedę w obecności co najmniej dwóch świadków - i staje się muzułmaninem/muzułmanką. Wiara w posłannictwo Muhammada, wyrażona w drugiej części szechedy, obejmuje również wiarę we wszystkich innych wysłanników Bożych, od Adama do Muhammada (m.in. w Noego, Lota, Abrahama, Mojżesza, Jezusa i innych, PZNimi).

(2) Modlitwa (salat). Obowiązek pięciokrotnej modlitwy odmawianej każdego dnia jest doskonale znanym obowiązkiem muzułmańskim. Pierwsza modlitwa zmawiana jest przed wschodem słońca, druga około południa, trzecia w porze popołudniowej, czwarta około zachodu słońca, zaś ostatnia na początku nocy. W krajach zamieszkiwanych przez większość muzułmańską do modlitwy salat wzywa muezzin, wykonując azan. W islamie są jeszcze inne modlitwy (zaliczające się do kategorii sunna), nie są one jednak obowiązkowe. Celem modlitwy (salat) jest wyłącznie czczenie Boga - który zasługuje na to, aby być czczonym. Podczas modlitwy recytowane są fragmenty Koranu w języku arabskim, a także oddawane są Bogu pokłony: ruku i sudżud (pokłon stojąc i pokłon z dotknięciem czołem podłoża). Modlitwa składa się z określonej ilości rakat (rakatów), czyli powtarzanych w modlitwie części; kończy sie wypowiedzeniem słów as-salamu aleikum (arab. Pokój z wami) zwracając się w prawo i w lewo.

(3) Post w miesiącu Ramadan. Inaczej saum; polega na powstrzymywaniu się od pokarmu, napoju i kontaktów małżeńskich od brzasku do zachodu słońca. Trwa 29 lub 30 dni. Ramadan jest miesiącem kalendarza księżycowego, którego miesiące nie pokrywają się z miesiącami kalendarza słonecznego, obowiązującego na Zachodzie. Celem postu nie jest wyłącznie powstrzymywanie się od pewnych czynności, lecz również doskonalenie się wewnętrzne, ulepszanie własnej postawy moralnej itd.; np. kategorycznie zabronione są podczas postu kłótnie z ludźmi. Pomijając doskonale znany w medycynie pozytywny wpływ około 30-dniowego postu na organizm (oczyszczanie się z toksyn), należy stwierdzić, iż post w Ramadanie jest przede wszystkim wspaniałym treningiem dla duszy oraz sposobem na przybliżenie się do Boga.

(4) Jałmużna. Obowiązkowa jałmużna zakat jest oddawane biednym raz w roku. Zakat oddawany jest z części majątku nieruchomego (2.5%), dokładniej mówiąc takiego, który przez rok nie jest ruszany np. z konta bankowego.

(5) Pielgrzymka do Mekki. Inaczej hadżdż; jest to obowiązek, który każdy muzułmanin powinien wykonać przynajmniej raz w życiu. Pielgrzymka dio Mekki wykonywana jest zawsze w tym samym okresie: w określonych dniach miesiąca zu al-hidża. Pielgrzymka wiąże się w wykonywaniem określonych czynności, modlitwą oraz odwiedzaniem określonych miejsc w Mekce i w jej okolicy: m.in. Mina, Muzdalifa, Arafat. Pielgrzymka gromadzi corocznie w Mekce i okolicach do kilku milionów wiernych.

Zasady wiary. 

(1) Wiara w Jednego i Jedynego Boga - który nie ma synów ani córek; który nie zrodził ani nie został zrodzony; który nie ma towarzyszy ani partnerów; który jest Najdoskonalszy i Najpotężniejszy; który ma najpiekniejsze imiona i najwspanialsze atrybuty; który stworzył człowieka i wszystko co istnieje; któremu nikt nie jest równy.

(2) Wiara w Jego aniołów - którzy zawsze są posłuszni rozkazom Boga; którzy są stworzeni ze światła; którym powierzone zostały przez Boga różne zadania (np. zapisywanie ludzkich czynów, odbieranie duszy umierającym ludziom etc.).

(3) Wiara w Jego Księgi - Niektórym wysłannikom, PZNimi, zostały objawione Księgi; tak było np. z Jezusem czy Mojżeszem, a także Muhammadem. Jednak spośród Tory, Ewangelii i Koranu jedynie Koran uznajemy za niezmienione przez człowieka Objawienie pochodzące do Boga. Koran jest najpewniejszym uchwytem, jakiego może trzymać się człowiek - Koran to dokładnie ta sama Księga, jaką recytował Muhammad; ręka ludzka nie zmieniła w niej nawet jednego słowa.

(4) Wiara w Jego wysłanników - Muzułmanie wierzą we wszystkich wysłanników Bożych i wszystkich proroków, którzy kiedykolwiek zostali posłani przez Boga: od czasów Adama aż do Muhammada. na pewno było ich bardzo wielu, imiona i koleje życia niektórych z nich są nam znane: Jezus, Mojżesz, Muhammad, Abraham, Noe, Lot itd. Nie uważamy, iż Bóg ograniczył misję proroczą tylko do jednej epoki czy narodu (np. narodu Izraela); Bóg jest nieskończenie Miłosierny i posyłał swoje napomnienie do różnych ludów w różnych czasach. Muhammad jest Pieczęcią Proroków, tzn. po nim nie ma już kolejnych. Wszystkich proroków PZNimi traktujemy tak samo i tak samo kochamy, nie czyniąc między nimi różnic.

(5) Wiara w Dzień Sądu - Losy świata są ustalone: nastąpi Dzień Sądu Ostatecznego, wielokrotnie wspomniany w Koranie. Tego Dnia wszyscy ludzie zmartwychwstaną i udadzą się na Sąd Boży, po którym zostaną skierowani do życia wiecznego w Raju lub w Piekle (Gehennie). W Dniu Sądu nie będzie liczyło się pochodzenie społeczne, rasa, narodowość, bogactwa zgromadzone za życia - lecz wyłącznie dobre czyny, wynikające z wiary w Boga i z podporządkowaniu się Bogu.

(6) Wiara w przenaczenie - Bóg jest Wszechmocny i może uczynić wszystko, może dać i odebrać życie człowiekowi, może umieścić człowieka w Raju lub Gehennie. nie wyklucza to istnienia wolnej woli - Dzień Sądu to dzień rachunków za nasze wybory, których samodzielnie dokonaliśmy w tym życiu.

Eschatologia islamu. Islam jest religią, która przygotowuje człowieka na spotkanie z Bogiem. Wiadomo, że wszyscy umierają - błędem byłoby zakładać, że akurat nas nie spotka śmierć. Co czeka człowieka po śmierci? Czy istanieją zaświaty; czy istnieją Raj i Piekło (Gehenna)? Kto zamieszka w Raju, a kto w Gehennie? Jak uchronić się przed złym losem w Dniu Sądu Ostatecznego? Na te i inne pytania odpowiada eschatlogia (nauka o sprawach ostatecznych) islamu.

Islam traktuje obecne, doczesne życie człowieka na ziemi jako zjawisko przejściowe. Nie oznacza to jednak, że to dane nam obecnie życie jest czymś nieistotnym, wręcz przeciwnie. To, jakie decyzje podejmiemy w tym życiu, to, w co wierzymy, oraz to, jakie z tej wiary wynikają czyny i postawy - wpłynie na nasz przyszły los. Bóg w Dniu Sądu Ostatecznego wynagrodzi Rajem ludzi prawdziwie w Niego wierzących i prawdziwie dla niego żyjących, ukarze zaś zatwardziałych grzeszników, ludzi uporczywie niewierzących itd.

Warto wiedzieć, że według islamu nic nie nastąpi automatycznie. Jest bardzo istotne, aby mierzyć Boga właściwą miarą - każdorazowo o zbawieniu wiecznym lub potępnieniu zadecyduje Jego wola, Jego decyzja. On SŁT jest Żyjący, Istniejący, Jest Królem i Panem, który może być z człowieka zadowolony lub też nie. Należy zatem starać się o Jego zadowolenie, żyjąc w wierze, moralnie, zgodnie z Jego nakazami.

Koran jest Księgą niesłychanie wielowątkową, gdyby jednak starać się wyszukać tam informację  bodaj najistotniejszą, to będzie nią przypomnienie, że człowiek ma swego Stwórcę SŁT, do którego powróci na pewno; który czyny człowieka osądzi sprawiedliwie i wynagrodzi lub ukarze. Islam uczy, że o Dniu Sądu, o jego Godzinie, nie wiedzą ani aniołowie, ani prorocy - leczy tylko i wyłącznie Bóg. W tym Dniu skończy się pierwszy świat, a ludzie zmartwychwstaną i zostaną skierowani na życie wieczne w Raju lub Gehennie.

Z powyższych informacji wynika, że śmierć nie jest kresem istnienia człowieka, lecz jedynie kresem pewnego etapu istnienia. Śmierć jest ponadto czymś naturalnym, pochodzącym każdorazowo z rozkazu Boga. Nikt nie ucieknie przed śmiercią, jeżeli Bóg wydał rozkaz, aby aniołowie odebrali człowiekowi duszę. Historia człowieka nie kończy się w momencie śmierci, lecz trwa dalej. Istotna różnica polega na tym, że po śmierci człowiek nie podejmuje żadnych decyzji wpływających na jego ostateczne losy. Ostateczne losy człowieka decydują się jeszcze za jego życia. Tylko do chwili śmierci każdy ma czas, aby nawrócić się do Boga i tylko Jemu służyć. W momencie zmartwychwstania pojawiamy się (znowu) dokładnie z taką samą wiarą i przekonaniami, jakie były naszym udziałem w końcowych chwilach naszego życia. A zatem, jeśli ktoś umrze sługą Bożym, zmartwychwstanie sługą Bożym; jeżeli ktoś umrze politeistą, ateistą czy materialistą, zmartwychstanie jako politeista, materialista czy ateista.

Po śmierci człowieka jego ciało zostaje złożone do grobu, zaś dusza (odłączona od ciała) egzystuje w zaświatach, oczekując Dnia Zmartwychwstania. Bóg SŁT informuje w Koranie, że owo oczekiwanie duszy na zmartwychwstanie nie będzie (w jej subiektywnym odczuciu) długie. Człowiekowi w momencie zmartwychwstania będzie sie wydawało, że przebywał w grobie dzień, a nawet tylko część dnia - mimo iż w rzeczywistości mogłby upłynąć tysiące lat.

Już samo przebywanie w grobie może być przyjemne lub tragicznie nieszczęśliwe, co zależy od życia doczesnego człowieka i jego wyborów w tym życiu. Najistotniejszą jednak chwilą będzie moment Sądu - oraz decyzja Boga SŁT odnośnie dalszych naszych losów. Będzie na pewno tak, jak On SŁT zadecyduje, nie ma innej mocy, jak tylko Jego SŁT. On przebaczy, komu zechce, i nie przebaczy, komu zechce. Już teraz wiemy (za pośrednictwem Muhammada i treści Koranu oraz hadisów), że Bóg nie będzie przebaczał politeizmu, czyli przypisywania Mu SŁT towarzyszy, towarzyszek, dzieci etc. On jest Bogiem Jedynym i nkt nie jest Mu równy.

Wśród licznych fragmentów, opisujących Dzień Sądu i osteteczne losy czlowieka, polecamy następujące sury (rozdziały) Koranu: 56, 88, 99, 101 i inne.

Jezus syn Marii, pokoj z nim (prorocy w islamie).

Można powiedzieć, że pojmowanie osoby Jezusa PZN (oraz osoby jego szalchetnej matki),  wyznacza nieprzekraczalną granicę między religiami chrześcijańskimi (w dzisiejszych formach) a islamem. Chrześcijanie uważają Jezusa za Boga lub/i syna Bożego, podczas kiedy Koran głosi, że Bóg „nie zrodził i nie został zrodzony; i nikt Jemu nie jest równy” (Koran, sura Szczerość wiary). W islamie Jezus uznawany jest za proroka Bożego; za człowieka, który został posłany z misją do ludu Izraela; człowieka (sic!) będącego żarliwym czcicielem Boga Jedynego, do którego modlił się i zanosił prośby.

Opisy Jezusa modlącego się i zanoszącego prośby znajdujemy nie tylko w Koranie, lecz również w Ewangeliach. Rodzi się pytanie: do kogo może modlić się Bóg, skoro nad Nim nie ma żadnej mocy ani potęgi, skoro wola Boga jest prawem we wszeświecie? Oraz kolejne: Czy w związku z tym Jezus był Bogiem - czy też sługą i stworzeniem Boga? Oraz: czym jest konsekwetny monoteizm?

Muzułmanie powinni dodawać przy imieniu Jezusa grzecznościową formułkę „Pokój z Nim” (Alejhi as-salam) i protestować, kiedy ktoś źle się o nim wypowiada; dotyczy to zresztą wszystkich proroków i wysłanników Bożych. Bogobojność i  wiara Jezusa PZN - tak jak bogobojność i wiara wszystkich proroków – pozostanie dla nas zawsze niedościgłym wzorem.

Ponieważ islam nie uznaje doktryny grzechu pierworodnego (nikt nie ponosi odpowiedzialności za czyny innych ludzi, każda dusza niesie ciężar tylko własnych uczynków), nie ma również uznawanej przez chrześcijaństwo ofiary Jezusa. Prorok Jezus, o czym poucza nas Koran, był podobnie jak inni prorocy prześladowany przez własną społeczność. Jego życie było zagrożone, lecz Bóg ocalił go i wyniósł do siebie. Bóg mówi w Koranie wyraźnie, że Żydzi z pewnością nie ukrzyżowali Jezusa, tak im się tylko wydawało.

Jak wierzymy, Jezus powróci ponownie na ziemię przy końcu czasów, aby pokonać Antychrysta. Po tych wydarzeniach Jezus będzie żył na ziemi tak jak każdy człowiek – i tak jak każdy umrze; jest to bowiem los przeznaczony wszystkim ludziom przez Stwórcę. Wszyscy muzułmanie na całym świecie oczekują ponownego przyjścia Jezusa, którego osobę bardzo szanują, nie czyniąc go jednak równym Bogu.

Pomimo tak istotnej różnicy doktrynalnej (traktowanie Jezusa), uważamy, że pokojowe, braterskie współistnienie islamu i chrześcijaństwa jest nie tylko możliwe, ale stanowi konieczność. Przykłady sąsiedzkiego współistnienia obu religii w Polsce i na świecie można by mnożyć. Dość wspomnieć o żyjących w Polsce od kilku wieków Tatarach. Islam nazywa wyznawców chrześcijaństwa „ludem Księgi” i nakazuje zwracanie się do nich w sposób uprzejmy. W państwie muzułmańskim chrześcijaństwo ma status religii chronionej (podobnie judaizm); cokolwiek innego jest sprzeczne z islamem i nie wynika z niego, lecz z błędów ludzi i z ich grzesznej natury.

Muzułmanie wierzą w objawioną prorokowi Jezusowi Ewangelię (Al-Indżil), jednak w "Ewangelię Jezusa", nie zaś w obecnie istniejące 4 Ewangelie wg. - Mateusza, Marka, Łukasza i Jana. Wierzymy, że Jezus został obdarzony przez Boga Księgą Al-Indżil, która jednak nie jest tożsama z wymienionymi dzisiejszymi 4 Ewangeliami chrześcijańskimi, w mniejszym lub większym stopniu opierającymi się na tamtej. Rzecz jasna, rodzi się tutaj pytanie o autentyczność źródeł religii oraz o ich niezmienność; w przypadku islamu wiadomo, że korzystamy z identycznego tekstu Koranu, jak ten, który został objawiony Muhammadowi PZN.

Wierzymy również, że po swym powrocie Jezus PZN będzie się modlił z muzułmanami, z których postawy będzie bardziej zadowolony niż z postawy chrześcijan, odwołujących do jego nauczania, ale nie zupełnie idących za nim. Jezus np. nigdy by nie pomyślał, aby modlić się do kogokolwiek poza Stwórcą, np. do własnej matki czy też od jej przedstawienia na obrazie. Jezus nie modlił się znakiem krzyża (lecz skłaniał się Bogu - zobacz również treść dzisiejszych Ewangelii), nie jadł wieprzowiny, zaś świętym dniem była dla niego sobota (nie zaś niedziela - wprowadzona przez cesarza rzymskiego Konstantyna); Jezus nie słyszał nawet o doktrynie Trójcy i innych wielu kwestiach teologicznych dodanych do jego nauczania później. Ponieważ był prorokiem z ludu Izraela i skierowanym do ludu Izraela, przestrzegał wszystkich nakazów religii żydowskiej, którą przyszedł oczyścić. Zniesienie tych zakazów stało się później dokonaniem Pawła/Szawła z Tarsu, o czym wyraźnie informują Listy Apostolskie (np. kwestia jedzenia lub niejedzenia wieprzowiny).

Podsumowując, Jezus jest w islamie uznwany za sługę i wysłannika Boga - tak jak przed nim byli prorocy, również i ony był prorokiem. Islam nie wyróżnia żadnych proroków: wszystkich traktujemy tak samo, tak samo podziwiamy, szanujemy i kochamy; to samo dotyczy również Jezusa. Niewątpliwie Jezus jest niedościgłym wzorem posłuszeństwa Bogu oraz podporządkowania się woli Bożej.

Maria, matka Jezusa. Jest ona nazwana w Koranie "kobietą świętą" - przy czym nie należy zapominać, że Jezus i Maria, jego matka, są według islamu "tylko" ludźmi (Jezus nie jest "synem Bożym", zaś Maria nie jest "matką Bożą").  Są po prostu ludźmi. Maria jest wielokrotnie wspomniana przez Allaha SŁT w Koranie, istnieje nawet cała sura (rozdział) Koranu zatytułowany Maria (sura 19).

Biografie Jezusa i Marii obfitowały - z woli Najwyższego SŁT - w cudowne wydarzenia, które są opisane w Koranie. Należy jednak pamiętać, iż jak głosi islam, Jezus i Maria nie są przez to bóstwami czy pół-bogami. Podobnie cudowne wydarzenia objęły życie np. Mojżesza (rozdzielenie morza etc.), który jednak nie został "ubóstwiony" przez lud Izraela. Historia "ubóstwienia" przez część  chrześcijan Jezusa (w 325 r., na soborze w Konstatntynopolu), a następnie jego szalchetnej matki (431 r., Maria Christotokos, czyli "matka Chrystusa", zostaje Teotokos, czyli "Matką Bożą") jest dobrze znana historykom religi i historykom kultury zachodniej - nie dotyczy jednak bezpośrednio naszej probelmatyki, dlatego też nie będzie rozwijana na tej stronie.

Pamiętajmy, że decyzje mamy podejmować w życiu doczesnym, na ziemi. Później będzie już za późno, gdyż będziemy już tylko zbierali owoce (dobre lub złe) naszych obecnych wyborów.

Wkład islamu w cywilizację ogólnoludzką. Dzisiejsze mass media przedstawiają (zupełnie nieprawomocnie) obraz islamu jako "religii zacofanej"; cokolwiek miałoby to znaczyć. W rzeczywistości nie tylko muzułmanie, ale cała ludzkość zawdzięczają islamowi ogromny postęp. Zdają sobie z tego sprawę jednak tylko nieliczni: naukowcy, historycy etc.

Aby to dobrze zrozumieć, należałoby cofnąć się od czasu między dwoma epokami: starożytnością i średniwoieczem. Upadające Cesarstwo Rzymskie pozostawiło po sobie ogromny bagaż dorobku naukowego, filozoficznego etc. Dorobku, nawiasem mówiąc, również odziedziczonego po poprzednich cywilizacjach, głównie helleńskiej (greckiej). A zatem pozostał wielki dorobek, lecz zabrakło ludzi i instytucji mogących ów dorobek myśli ludzkiej podtrzymać i rozwijać.

Wówczas na scenie dziejowej pojawili się muzumłanie. Wyznawcy islamu przejęli dorobek naukowy grecki i rzymski, lecz również perski, a częściowo również indyjski i chiński. Nowopowstałe akademie muzułmańskie i ośrodki tłumaczeniowe podjęły się zadania przyswojenia ogromu wiedzy wypracowanej przez inne kręgi kulturowe. Wiedza jest bowiem jedna, i wszyscy powinni korzystać z jej owoców. Nie tylko przekładano na klasyczny język arabski dzieła znakomitych mędrców starożytności, lecz również wypracowywano nowe, oryginalne idee i rozwiązania - zwłaszcza w dziedzinach takich jak medycyna, nauki matematyczne, astronomia, chemia, nauki o języku czy wreszcie filozofia.

Spójrzmy, jak wyglądał poziom wiedzy i nauki w świecie arabskim wtedy, kiedy Europę spowiły ciemności zachodniego średniowiecza, generalnie (poza nielicznymi i wybitnymi wyjątkami) odrzucającego naukę epiryczną oraz każdą inną dziedzinę wiedzy poza teologią i filozofią... Dość wspomnieć o kilku faktach. "Kanon" Awicenny (Ibn Siny) pozostawał w Europie głównym podręcznikiem z dziedziny medycyny aż do czasów nowożytnych. W okresie muzułmańskiego Średniowiecza funkcjonowały szpitale i apteki, wliczając w to nawet szpitale psychiatryczne. Doskonalono okulistykę i chirurgię. Z języka arabskiego wywodzą się ponadto takie terminy jak: chemia, algebra, algorytm, zenit - i wiele innych terminów z różnych dziedzin naukowych. Filozofia zawdzięcza światu muzułmańskiemu nie tylko wiele interesujących idei, lecz również zachowanie i przekazanie Zachodowi dorobku jednego z największych filozofów starożytności, Arystotelesa.

Umiłowanie wiedzy i nauki nie było sprawą wyłącznie osobistych preferencji, lecz wynikało właśnie z religii islamu. Jak wiadomo, zdobywanie wiedzy jest obowiązkiem muzułmanina. Znane są liczne hadisy Muhammada gloryfikujące wiedzę i naukę - jak chociażby "Wiedzy szukaj choćby w Chinach", i wiele innych.

Bodaj największą zasługą nauki muzułmańskiej było utrwalenie i rozwinięcie dorobku świata starożytnego, a następnie przekazanie go Zachodowi. Trudno wyobrazić sobie początki europejskiego Renesansu (XIV w.) bez tłumaczeń dzieł uczonych muzułmańskich i starożytnych, które z Badgadu, Damaszku i innych ośrodów naukowych dotarły do Europy - przyczyniając się do wielkiego rozkwitu nauki europejskiej.

 

Strona związku wyznaniowego Ligii Muzułmańskiej w RP

Rada Imamów

Indeks

• O islamie
• Godziny modlitw
• Kalendarz religijny
• Kronika wydarzeń
• Kontakt
• Linki
• ENGLISH
• ARABIC
• Liga Muzułmańska w RP
• SSM (Podlasie)